گفت وگوی موزیك خوان با سعید خرمشاهی
کارتی که فامیل بازی را در موسیقی محدود می کند!
به گزارش موزیک خوان، یک مدرس موسیقی در رابطه با برگزاری آزمون صدور کارت صلاحیت تدریس می گوید که پافشاری وزارت فرهنگ برای دریافت این کارت ها از سمت مدرس های موسیقی باعث می شود که اگر تا روز گذشته آموزشگاه ها از بین اقوام و دوست و آشنا مدرس های موسیقی را انتخاب می کردند، حالا حداقل با آن اقوامی کار کنند که کارت صلاحیت تدریس را دارند.
ایسنا پیشتر طی گفت وگوهایی با پویان آزاده، محمدمهدی پیرخائفی و کیوان کیارس به بحث در رابطه با آزمون صدور کارت صلاحیت تدریس پرداخته بود و اعتقاد آنها بر این بود که در این آزمون بیشتر از این که به مهارت های تدریس موسیقی افراد پرداخته شود، به مهارت های نوازندگی پرداخته می شود. گرچه که امکان دارد فردی نوازنده خوبی باشد ولی توانایی کافی در انتقال دانسته های خویش را نداشته باشد.
حال همین مساله را با سعید خرمشاهی (مدرس موسیقی و نوازنده پیانو) که جزو اساتید برگزاری آزمون کارت صلاحیت تدریس است، در بین گذاشتیم.
خرمشاهی طی گفت و گویی با ایسنا در رابطه با نحوه برگزاری این آزمون می گوید: قبل از هر چیزی به متقاضی های این آزمون گفته می شود که قرار نیست امتحان نوازندگی بدهند. فردی که قصد دریافت کارت صلاحیت مربی گری را دارد؛ مقرر است به واسطه این کارت در آموزشگاه های موسیقی کار کند، پس باید بتواند در همه جوانب صلاحیت مربی گری را داشته باشد. حال زمانیکه بحث تدریس نحوه نواختن یک ساز در بین است، مهارت نوازندگی یکی از مهارت هایی است که مربی باید دارا باشد است.
او ادامه می دهد: البته قبل از برگزاری آزمون به متقاضیان اعلام می شود که مقرر است از چه دوره و آهنگسازهایی یک قطعه را بنوازند تا آمادگی لازم را داشته باشند.
مسئله مهم؛ نظریه و آشنایی با دانش موسیقی است
این مدرس موسیقی تاکید می کند که در جریان برگزاری آزمون صدور کارت صلاحیت تدریس، نکته مهم برای برگزارکننده های آزمون، نظریه و آشنایی با دانش موسیقی است؛ چونکه یک مدرس موسیقی مقرر است، مهارت های نوازندگی را آمیخته با دانش موسیقی یعنی گام شناسی، فواصل، آکورد شناسی، اصطلاحات موسیقی و... منتقل کند.
او تصریح می کند: خیلی از داوطلبانی که موفق به گذراندن این آزمون نمی شوند، اتفاقا مهارت نوازندگی بالایی دارند؛ چونکه خیلی از نوازنده ها خوب ساز می زنند اما نمی توانند اطلاعات خویش را به خوبی منتقل کنند. درحقیقت این نوازنده ها، افرادی هستند که مدرک دانشگاهی و توانایی نوازندگی بالایی دارند و اگر قرار باشد جزو کانون نوازندگان خانه موسیقی شوند، بدون فوت وقت قبول خواهند شد؛ چون این آزمون بیشتر به مهارت های نوازندگی معطوف است و سوال هایی که در رابطه با نظریه موسیقی مطرح می شود کمتر است.
خرمشاهی در تکمیل صحبت های خود می گوید: البته ما آزمون را خیلی سطح بالا نمی گیریم، تنها در حدی که بررسی نماییم که آیا متقاضی ها مفاهیم اولیه را می شناسد و تا چه حد با نظریه موسیقی آشنا هستند؟ به هر حال قرار نیست کارت نوازندگی صادر نماییم و توانایی متقاضی ها تنها باید در حدی باشد که بتوانند، دانسته های خویش را منتقل کنند.
باید شیوه آموزش مشخص داشته باشند
او توضیح می دهد که «هر مدرسی باید از یک شیوه و متد آموزشی پیروی کند و نمی توان خلاف این امر عمل کرد. حال در برگزاری این آزمون، شیوه آموزش متقاضی ها به لحاظ پداگوژی بررسی می شود؛ در واقع از آنها سوال می شود که شیوه و متد آموزشی شان چیست؟ آیا دارای متد آموزشی هستند یا صرفاً جسته گریخته تدریس می کنند.»
کارت ها درجه بندی می شوند
خرمشاهی در رابطه با رده بندی کارت های صلاحیت تدریس می گوید: کلیه متقاضی های دریافت کارت صلاحیت تدریس در یک سطح نیستند؛ به همین علت مقرر است که این کارت ها در سه سطح a، b، c درجه بندی شوند.
او توضیح می دهد: افرادی که کارت درجه سه را بگیرند، حق تدریس در تهران و شهر های بزرگ را نخواهند داشت؛ چونکه این افراد توانایی رقابت با مدرس های آموزشگاه های پایتخت و شهر های بزرگ را با توجه به امکانات این شهرها نخواهند داشت. همینطور افرادی هم که کارت های درجه دو را دریافت می کنند، تنها اجازه تدریس در شهرستان هایی مانند کرج یا آموزشگاه های درجه دو و سه تهران را خواهند داشت، البته که خود آموزشگاه های درجه یک با آنها همکاری نخواهند کرد.
در جهت صحبت های این هنرمند در رابطه با درجه بندی کارت های صلاحیت تدریس، از او می خواهیم که توضیحات بیشتری در رابطه با علت ممنوعیت تدریس دارندگان کارت های درجه سه در تهران و شهر های بزرگ عرضه نماید.
او بیان می کند: در تهران، تعداد افرای که ساز می زنند و یا می خواهند نواختن یک ساز را یاد بگیرند، نسبت به شهرستان های کوچک بیشتر است و چون در تهران امکانات بیشتری داریم، این افراد هم به دنبال استاد خوب هستند. گرچه که در شهرستان های کوچک حق انتخاب چندانی وجود ندارد. به هر حال انتظارها از یک شهر کوچک نسبت به یک شهر بزرگ متفاوت است؛ همانند مقایسه اعتبار دانشگاه شریف و تهران با دانشگاه آزاد یک شهرستان کوچک است؛ البته منظور این نیست که دارندگان رتبه سوم، سطح خیلی پایینی دارند و ضعیف هستند؛ چونکه همین افراد هم باید در سطحی قابل قبول باشند و حداقل ها را دارا باشند.
شرایط سنی هم مهم است
او با اشاره به اینکه شرایط سنی افراد در صدور کارت های صلاحیت تدریس حائز اهمیت می باشد، می گوید: محدودیت سنی صدور کارت های صلاحیت تدریس برای افراد ۲۴ سال به بالا است؛ چونکه امکان دارد یک نوازنده ۱۵ ساله هم خوب ساز بزند و هم نظریه موسیقی را به خوبی بداند اما هنرجوها به دلیل شرایط سنی کم مدرس ها گمان کنند که آنها تجربه کافی ندارند و اعتماد نکنند.
پداگوژی در ایران یک امر غریب است
از او سوال می نماییم که بهتر نیست برای متقاضی های دریافت این کارت ها، کلاس های پداگوژی برگزار گردد تا برپایه آن چه می آموزند در کلاس ها شرکت کنند؟ که پاسخ می دهد: خانه موسیقی این دوره های را به صورت فشرده طی دو الی سه روز برگزار می نماید و در انتهای دوره به شرکت کننده ها یک مدرک داده می شود. البته سه جلسه کافی نیست ولی بی تاثیر هم نیست که حداقل شرکت کننده ها با شیوه های آموزشی روز دنیا آشنا گردند.
از او می پرسیم که آیا این کلاس ها ادامه خواهند داشت؟ قرار نیست مفصل تر برگزار شوند؟ که در پاسخ به این سؤال هم می گوید: این امر به زمان اساتید بستگی دارد اما قبول دارم که این کلاس ها باید مداوم و مستمر باشند که افراد بتوانند در حوزه پداگوژی آموزش ببینند.
خرمشاهی ادامه می دهد: در اغلب دانشگاه های هنر و موسیقی دنیا، «پداگوژی» یک رشته است و هر ساز یک رشته پداگوژی جداگانه دارد؛ باآنکه که ما فقدان این کورس آموزشی را در دانشگاه های خود داریم اما مساله پداگوژی در ایران یک امر غریب است و ما فقدان شیوه های آموزشی را داریم؛ به همین جهت اغلب کسانی که تدریس می کنند این کار را به صورت تجربی یاد گرفته اند.
این مدرس موسیقی ادامه می دهد: پداگوژی این مسیر تجربی را کوتاه می کند؛ به این صورت که اگر مقرر است فردی بعد از ۲۰ سال آموزش تجربه، نحوه آموزش را یاد بگیرد، با پداگوژی حداقل طی دو سال این مسیر را طی می کند.
شرایط متفاوت فارغ التحصیلان دانشگاهی
این مساله را هم با او عنوان می نماییم که برخی از مدرس های موسیقی، فارغ التحصیلان دانشگاهی هستند و زیر نظر وزارت علوم مدرک موسیقی خویش را دریافت کرده اند اما همین افراد برای عضویت در خانه موسیقی یا دریافت مدرک صلاحیت تدریس باید هر بار آزمون متفاوتی را از سر بگذرانند. آیا بهتر نیست برای تمامی این ها یک آزمون جامع برگزار شود؟ که پاسخ می دهد: خیر؛ برای فارغ التحصیل های دانشگاهی موسیقی، بسته به نوع مدرک و دانشگاه، امتیازهای متفاوتی را برای عضویت در خانه موسیقی تعریف کرده ایم. در واقع آزمون برای افرادی است که هیچ مدرک دانشگاهی ندارند و شناخته شده هم نیستند ولی آن افرادی که مدرک دانشگاهی دارند و یا شناخته شده هستند، آزمونی ندارند.
او تصریح می کند: درحقیقت از کسانی که مدرک دانشگاهی دارند برای عضویت در خانه موسیقی آزمون گرفته نمی شود؛ مثلاً فردی که مدرک کارشناسی یا کارشناسی ارشد را داشته باشد، بدون آزمون می تواند عضو خانه موسیقی شود؛ چونکه قبلا آزمون خویش را در دانشگاه پس داده است. همینطور امکان دارد فردی از نظر اعتبار نوازندگی زبان زد باشد ولی مدرک دانشگاهی نداشته باشد که در این صورت هم نیازی به آزمون نیست.
خرمشاهی ادامه می دهد: آن افرادی که شناخته شده نیستند و مدرک دانشگاهی هم ندارند، باید در آزمون شرکت نمایند که از سطح آنها آگاه شویم.
چرا کارت صلاحیت تدریس مهم است؟
او در رابطه با علت اهمیت کارت صلاحیت تدریس می گوید: امکان دارد بعضی از مدرس ها تحصیلات دانشگاهی بالایی داشته باشند، ولی از حداقل های اصول آموزشی آگاه نباشند؛ به همین جهت این آزمون راهی است که مدرس های موسیقی را محک بزنیم. به هر حال مدرک دانشگاهی در این امر اهمیتی ندارد حتی اگر دکترا هم داشته باشند، مگر این که شناخته شده باشند و بدانیم که فردی سال ها است تدریس می کند. حتی افرادی بوده اند که کارشناسی ارشد موسیقی داشته اند ولی سه بار آزمون را رد شده اند، علت هم اینست که آموزش با نوازندگی متفاوت است. هر نوازنده ی خوبی، لزوما نمی تواند یک مدرس خوب موسیقی باشد.
کارت صلاحیت تدریس برای آموزشگاه ها است
همینطور از او سوال می نماییم که این آزمون چقدر می تواند مانند یک فیلتر عمل کند که آن مدرس هایی که مثلاً از راه فضای مجازی کار می کنند ولی فقط زرق و برق دارند و کارشان اصولی نیست، کمتر امکان فعالیت داشته باشند؟ اصلا چقدر این آزمون جدی گرفته شده است؟ و او پاسخ می دهد: کارت صلاحیتی که ما صادر می نماییم در ارتباط با آموزشگاه ها است؛ چون وزارت ارشاد تصمیم گرفته است که آموزشگاه ها نظم بگیرند و هر کسی نتواند تدریس کند؛ بلکه تنها افرادی اجازه تدریس داشته باشند که یا فارغ التحصیل موسیقی هستند یا از راه آزمون مهارت و توانایی آنها محک زده شده است و اجازه تدریس پیدا کرده اند.
او ادامه می دهد: برخورد با مدرس هایی که از راه فضای مجازی به شیوه های نادرست فعالیت می نمایند، برعهده وزارت ارشاد است و متاسفانه کنترلی روی آنها وجود ندارد. این کارت فقط برای عرضه به آموزشگاه ها در زمان آغاز همکاری است و نمی توان به صورت خصوصی از آن استفاده کرد؛ چونکه اعتباری نخواهد داشت.
این مدرس موسیقی همینطور در رابطه با توجه به دریافت کارت صلاحیت تدریس از سمت مدرس های موسیقی می گوید: به نظر می آید در یک سال گذشته که وزارت ارشاد این مساله را جدی دنبال می کند، آموزشگاه ها هم جدی برخورد می کنند و از مدرس های خود می خواهند که یا کارت را عرضه کنند یا در آزمون شرکت نمایند و کارت خویش را دریافت نمایند. به عقیده من وزارت ارشاد باید در این حوزه سخت گیری کند و از همه آموزشگاه ها بخواهد که کارت صلاحیت تدریس مدرس های خویش را عرضه کنند و با افرادی هم که کارت ندارند برخورد کنند.
او ادامه می دهد: به صورت کلی باید بازرس هایی از خانه موسیقی یا وزارت ارشاد برای پیگیری این مساله در نظر گرفته شوند؛ البته به صورت کلی چون هر آموزشگاه مدرس های زیادی دارد، پیگیری این کار دشوار می باشد ولی وزارت ارشاد می تواند اعلام نماید که هر مدرس در پرونده مدارک خود باید کارت صلاحیت تدریس را هم عرضه نماید و یا این که آموزشگاه ها خود در سایت هایشان در قسمت معرفی اساتید، کارت صلاحیت تدریس را هم اضافه کنند.
منبع: musicreader.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب