در قالب یك یادداشت مطرح شد؛
نكات مدیركل تجسمی درباره بخشنامه جدید ساخت و نصب مجسمه های شهری
موزیک خوان: مدیرکل هنرهای تجسمی توضیحاتی را درباره شورای عالی نظارت بر ساخت و نصب مجسمه های شهری که بعد از 20 سال تشکیل شده است، ارائه نمود.
به گزارش موزیک خوان به نقل از مهر، هادی مظفری مدیرکل هنرهای تجسمی درباره شورای عالی نظارت بر ساخت و نصب مجسمه های شهری و یادمان در اماکن عمومی که پس از ۲۰ سال تشکیل شد، نکاتی را مطرح کرده که در قالب یک یادداشت در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده است که در ادامه آنرا می خوانید.
«جلسه شورای عالی نظارت بر ساخت و نصب مجسمه های شهری و یادمان در اماکن عمومی که از سال ۷۸ و ۷۹ قانونش تصویب شده بود اما هیچ گاه برگزار نشده بود، بالاخره پس از ۲۰ سال اجرا شد. دلیل برگزار نشدن جلسات این شورا به شرح زیر است:
اول اینکه در ترکیب اعضای شورای نظارت، معاونان و مقامات عالی وزارتخانه های گوناگون حضور داشتند و قانون گفته بود هر هفته در تهران تشکیل جلسه دهند و در مورد هر یک از مجسمه های یکی از میادین یا پارک های ایران تصمیم بگیرند. این کار نه عملی بود و نه منطق داشت که گروهی در تهران بنشینند و برای مجسمه های خیابان ها و پیاده روهای ایران تصمیم بگیرند. ضمن اینکه شهردار شهری که مجسمه می خواست، باید می آمد تهران و از مجسمه اش دفاع می کرد!
دومین نکته این بود که ضرورت تشکیل این شورا چه بود؟ ضرورتی نداشت! فقط در فضایی که شهرداری های ایران گوی سبقت را برای «آرایش» شهرها و نه «پیرایش» از هم ربوده اند، شهرداران محترم هرچه را که سلیقه شان اقتضا می کرد به نام مجسمه و یادمان شهری در هر کوی و برزن نصب می کردند و می شد نماد شهر و هویت مردم.
سومین نکته مربوط به مجسمه سازها بود؛ هر کس ارزان تر می ساخت و چند رابیتس کار و جوشکار و نقاشی رنگ ماشین و پلی اورتان آشنا داشت و در لابلای این سفارش های متعدد، سهم مجسمه سازان و سایر هنرمندان در مقابل مجریان، کمترین و ناچیزترین بود، چونکه هیچ شورایی وجود نداشت که از پیشنهاددهنده، سابقه و رزومه و تحصیلات بخواهد و می گفتند مجسمه ساز نسازد، چون قیمتش گران است.
نکته بعدی درباره داوری آثار بود؛ ایران بیش از ۱۴۰ شهر کوچک و بزرگ دارد که ۸ شهر آن، کلانشهر است که فقط ۳۱ شهر سازمان فرهنگی هنری دارند و آنهایی که سازمان زیباسازی دارند کمتر از ۱۲ شهر هستند. از شهرهای کوچک با امکانات و درآمدهای محدود انتظاری نبود اما در کلانشهرها هم که مثلاً شورای انتخاب و داوری به کار می گرفتند، پس از اتمام داوری جناب شهردار و اعضا محترم کمیسیون های مختلف، قدم رنجه می کردند و هر کاری را که با ذائقه و سلیقه شان سازگار بود، انتخاب می کردند و سفارش ساخت می دادند. (از نزدیک دیده ام شهردار محترمی را که می فرمودند؛ سلیقه داوران، محترم است اما من پول مجسمه ای را می دهم که سلیقه خودم باشد.)
تفاوت بخشنامه جدید با نسخه قبلی در این است که یکسال تمام تلاش شد تا ایرادهای بخشنامه های قبلی تاحد امکان و مقدورات رفع گردد و در هر استان کشور، یک شورا تشکیل گردد با حضور مقامات و هنرمندان محلی که حداقل ۳ نفر اعضا باید مجسمه ساز یا رؤسای انجمن های هنری یا استاد هنر و معماری و شهرسازی و جامعه شناس باشند و به آنچه در شهرهای مان می سازیم و به یادگار می گذاریم، نظارت کنند.
در این میان، وظیفه شورای مرکزی تهران نیز این است که رزومه و سوابق شوراهای استانی را بررسی و احکام شان را صادر و به استانها تفویض اختیار می کند. در صورت اختلاف در شهرها برای نصب مجسمه نیز حل اختلاف و داوری را انجام می دهد.
این قانون همه مشکلات ما را حل نخواهد کرد؛ بلکه قانون در یک مسیر طولانی، فرآیندها را اصلاح می کند و جلوی خودخواهی آدم ها و سلیقه ورزی را می گیرد و امکان استفاده از خرد جمعی و کار گروهی در تصمیم گیری ها را فراهم می آورد.»
منبع: musicreader.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب