جنایت و مکافات نشر موسیقی در ایران!
موزیک خوان: «تکنولوژی حتی کتاب را هم صوتی کرد!! موسیقی را تصویری کرد و ناشری که حداکثر سه هزار نسخه از اثر موسیقایی یا ادبی را چاپ و پخش می کرد، حال با زمانه ای رو به رو شده بود که تولید یک اثر جریان ساز 30 الی 40 میلیون خواننده و شنونده پیدا کرده بود. »
فرید حامدی (آهنگساز) در یادداشتی که درباره ی صنعت نشر موسیقی در اختیار ایسنا قرار داده، نوشته است:
«جنایت و مکافات» نام رمان مشهوری از فئودور داستایوفسکی است که در آن دانشجویی به نام راسکولْنیکُف به خاطر اصول خود مرتکب قتل می شود. بنابر انگیزه های پیچیده ای که حتی خود او از تحلیلشان عاجز است، زن رباخواری را همراه با خواهرش که غیرمنتظره به هنگام وقوع قتل در صحنه حاضر می شود، می کُشد و بعد از قتل خودرا ناتوان از خرج کردن پول و جواهراتی که برداشته می بیند و آنها را پنهان می کند. تا همین جای داستان کافی است تا بدانیم انتشاراتی ها در دهه های گذشته، چقدر شبیه راسکولنیکف عمل کرده اند.
انتشارات نام یک نهاد است که بین مولف و مردم ایستاده و باید موجب نشر و پخش آثار آنها باشد. به درستی هم همین کار را انجام می دهد. اما چگونه و با چه خط و رسمی؟
انتشاراتی های ادبی و موسیقی یک خصوصیت را از ابتدا دارا بودند، اعمال نظر بر آثاری که به آنها ارجاع می شد. نوعی ارشاد پیش از ارشاد. در دهه های گذشته آنها بطور معمول هزینه آثار هنرمندان را تقبل نمی کردند و در دهه های اخیر هزینه هایی را نیز از آنها دریافت می کردند. آنها تنها راه رساندن آثار هنرمندان به جامعه بودند. جامعه ای که رسانه های مانند رادیو و تلویزیون را پر اهمیت می دانست. برای داشتن آن یک دفعه هزینه می کرد و تا ابد اخبار یا موسیقی و داستان خودرا می شنید و می دید. اما انتشاراتی ها اینطور عمل نمی کردند. برای هر دوره چاپ و نشر باید هزینه پرداخت می شد و اگر مولف اقبال خوبی در میان مردم داشت آنها هم بیشتر ساخته و می فروختند. حال باید دقت کرد که اگر سطح سلیقه مردم موجب تصمیم گیری کیفیت آثار تولیدی می بود، جامعه با چه کیفیتی آن آثار را دریافت می کرد؟
یعنی به زبان ساده اگر منفعت ناشران موسیقی یا ادبی در ارائه کیفیت پایین بود، چون پسند مردم همان بود، همان را نیز تولید می کردند؟ که بی گمان بله و کرده اند. در اواسط دهه هفتاد انتشاراتی ها توانستند فضای بازتری را تجربه کنند و به تولید موسیقی و کتاب پرداختند. یک دهه بعد معدل سلیقه و انتخاب مردم را پیدا کردند و نوع انتخاب آثار را برای خود و به نفع خود تعیین کردند. کیفیت ها در دهه بعد کم کم پایین تر آمد و قشر اصیل موسیقی و ادبی ایران دیگر رقبتی به تولید آثار خود نداشت. آهسته تر که پیش رفتیم، موسیقی زیرزمینی بدون ناشر هم متولد شد. حالا هنرمند فقط به یک رسانه نیاز داشت تا آنرا به گوش مردم برساند. با پیدا شدن اینترنت و همگانی شدن آن جامعه آثار ادبی یا موسیقایی را دست به دست می چرخاند و نه سی دی خریداری می شد و نه کتاب مثل سابق پرفروش بود.
ماجرا از این هم بدتر شد و با ورود تکنولوژی های پیشرفته هر فرد به ناشر خود تبدیل شد. او آثارش را تولید می کرد و به دست مردم می رساند. بدون سانسور یا ممیزی که خود این امر به تولید آثار نازل هم انجامید. ناشران حیرت زده ناظر این امر بودند که پس چه چیز را تولید کنند و به چه کسی برسانند؟ انگار درگیر مکافات عمل خود شده بودند.
تکنولوژی حتی کتاب را هم صوتی کرد!! موسیقی را تصویری کرد و ناشری که حداکثر سه هزار نسخه از اثر موسیقایی یا ادبی را چاپ و پخش می کرد، حال با زمانه ای رو به رو شده بود که تولید یک اثر جریان ساز ۳۰ الی ۴۰ میلیون خواننده و شنونده پیدا کرده بود. اینجا بود که رعایت اصول نشر تبدیل به مکافات شد؛ البته نباید نبود قوانین کپی رایت را در ایران نادیده گرفت که هیچ حمایتی از ناشر و مولف هم نمی گردد. نباید این مهم را نادیده گرفت که انتشاراتی ها در بیشتر کشورهای جهان حمایت های دولتی زیادی دارند و از حقوق آنها مراقبت می شود. اما اگر و فقط اگر ناشران ایران در دهه ۸۰، ۹۰ قدری حقوق مولف را رعایت می کردند و برای صنف خود قوانینی را طلب می کردند که هم آنها به کارشان ادامه می دادند و هم مولف سراغ رسانه شخصی اش نمی رفت، حالا اینستاگرام هر نفر یک صدا و سیمای مستقل نبود با بازدیدهای میلیونی که نه نظارت دارد نه هزینه نه فروش و نه حتی می ماند که فرهنگ جامعه را بسازد.»
منبع: موزیك خوان
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب