خاطره بازی با تیتراژهای ماندگار-۲۰؛
مرور قصه هایی از بچه های مدرسه والت با طعم شیرین یك موسیقی
به گزارش موزیک خوان نسخه ایرانی موسیقی تیتراژ مجموعه انیمیشن بچه های مدرسه والت یادآور روزهای تلخ و شیرین سال هایی بود که مدرسه ها و معلم هایش جور دیگری برای دانش آموزان آن دوران خاطره ساز بودند.
دریافت 2 MB
خبرگزاری مهر – گروه هنر – علیرضا سعیدی: کارکرد تیتراژ چیزی شبیه به جلد کتاب است که طراحش تلاش می کند با انتخاب عناصر، فرم ها و چینش ها با کمک گرافیک و موسیقی مخاطبان یک اثر را در جریان مبحث قرار دهد. شرایطی که گاهی بسیار نکته سنج، اندیشمندانه و حساب شده پیش روی مخاطبان قرار می دهد و گاهی هم به قدری سردستانه و از روی ادای یک تکلیف الزامی ایجاد می شود که بیننده را از اساس با یک اثر تصویری دور می کند.
آنچه بهانه ای شد تا بار دیگر رجعتی به کلیدواژه «تیتراژ» داشته باشیم، مروری بر ماندگارترین و خاطره سازترین موسیقی های مربوط به برخی برنامه ها و آثار سینمایی و تلویزیونی است که برای خیلی از مخاطبان دربرگیرنده خاطرات تلخ و شیرینی است و رجوع باردیگر به آنها برای ما در هر شرایطی می تواند یک دنیا خاطره به همراه داشته باشد. خاطره بازی که بعد از آغاز و انتشار آن در نوروز ۱۴۰۰ استقبال مخاطبان، ما را بر آن داشت در چارچوب یک خاطره بازی هفتگی در ایام جمعه هر هفته، روح و ذهنمان را به آن بسپاریم و از معبر آن به سال هایی که حالمان بهتر از این روزهای پردردسر بود، برویم.
«خاطره بازی با تیتراژهای ماندگار» عنوان سلسله گزارشی آرشیوی با همین رویکرد است که به صورت هفتگی می توانید در گروه هنر خبرگزاری مهر آنرا دنبال کنید.
در بیستمین گام از این روایت به سراغ موسیقی تیتراژ مجموعه انیمیشن «مدرسه عشق: قصه دل» رفتیم که در اواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد با عنوان «بچه های مدرسه والت» از شبکه دوم سیما پیش روی مخاطبانی قرار می گرفت که بی قرار و مشتاق رو به روی گیرنده های تلویزیونی می نشستند و متحیرانه به تماشای آن مشغول می شدند.
یک فرصت استثنایی در چارچوب یک کارتون جذاب که برای بینندگان آن دوران با تمام ممیزی ها و اصلاحات و ایرانیزه شدنش به مثابه نشستن در کلاس درسی بود که حتی در مقاطعی لذت بخش تر از حضور در کلاس درس مدرسه های آن دوران خودمان بود که اغلب معلمانی کم حوصله داشت، بدین سبب شنیدن قصه های آقای پربونی مهربان با آن ظاهر خشن و جدی اش بعنوان معلم جدید یک کلاس با دانش آموزان جذاب ترش در مدرسه والت آن قدری تماشایی بود که بتواند تبدیل به یک خاطره نوستالژیک در ذهن کودکان و نوجوانان آن دوران شود. شرایطی که هریک از ما حتما با یکی از دانش اموزانش از فرانچی شیطان و شرور گرفته تا انریکوی با شخصیت و اتو کشیده اش همزات پنداری عجیب و غریبی داشتیم و با قصه های آنها زندگی کردیم.
انیمیشن «بچه های مدرسه والت» با نام اصلی «مدرسه عشق: قصه دل» یک مجموعه تلویزیونی ژاپنی است که بر پایه رمان «قلب» به نویسندگی ادموندو ده آمیچیس یکی از نویسندگان معروف ایتالیایی ساخته شده؛ این مجموعه ۲۶ قسمتی در سال ۱۹۸۱ توسط استودیو «نییون انیمیشن» به کارگردانی ایجی اوکابه پیش روی مخاطبان قرار گرفته است.
البته پیش از این که بخواهیم وارد بعضی از جزئیات موسیقایی این انیمیشن پرطرفدار شویم، بی انصافی محض است که از دوبله این مجموعه یادی نکنیم که اساسا با صدای مخملین صداپیشگان ایرانی اش طعم و رنگ جذاب تری به انیمیشن داد. کما این که شما تصور کنید اگر می خواستید این کارتون را با دوبله ژاپنی تماشا می کردید، اساسا ماجرا آن گونه که باید برایتان خاطره ساز نمی شد. درست همان جایی که مرحوم بهرام زند با آن صدای با صلابتش می گوید: «بچه های مدرسه والت» و باز شدن یک پنجره برای ورود به دنیایی خیال انگیز کار را برایتان آنچنان جذاب می کند که واقعاً فراموش شدنی نیست.
مینو غزنوی صدا پیشه شخصیت انریکو، بهرام زند صدا پیشه پدر انریکو، ایران بزرگمهری راد صدا پیشه مادر انریکو، مریم شیرزاد صدا پیشه دیروسی، اشکان دباغ صدا پیشه گالونی، آزیتا یار احمدی صدا پیشه جولیو روبتی، نوشابه امیری صدا پیشه نینو، مهوش افشاری صدا پیشه فرانچی، پرویز نارنجی ها صدا پیشه آقای پربونی، آزیتا لاچینی صدا پیشه خانم دلگاروچی از جماه هنرمندانی بودند که در این انیمیشن بعنوان دوبلور حضور داشتند.
داستان این انیمیشن درباره‌ی بچه های مدرسه ای در شهر تورین ایتالیا است. جایی که معلم مدرسه عوض می شود و آقای پربونی با آن عینک یک چشمی و خط های پیشانی اش که خیلی خشک و عصا قورت داده به نظر می آید، به جای خانم دل گارچی به کلاس می آید. اما بر خلاف چهره خشن آقای معلم که جلوه واقعی آن با معلمان مهربان ایرانی خودمان در آن سال ها همذات پنداری جالب توجهی داشت، از موقعی که آقای پربونی قصه های اندوهگین و عبرت آموزش را سر کلاس برای بچه ها تعریف می کند، همه بدین جهت به آن رو می شوند، جز فرانچی. اما آقای پربونی ول کن معامله نیست. این معلم مهربان که با گفتن هر داستان، سبب می شود هر کدام از بچه ها به طریقی با قهرمان داستانش همزاد پنداری کرده و به پهنای صورت اشک بریزند، آنقدر میان داستان هایش جستجو می کند تا بالاخره یک قهرمان یا ضدقهرمان مشابه شخصیت فرانچی پیدا کرده و او را به راه راست هدایت می کند.
اگر می خواستید این کارتون را با دوبله ژاپنی تماشا می کردید، اساسا ماجرا آن گونه که باید برایتان خاطره ساز نمی شد. درست همان جایی که مرحوم بهرام زند با آن صدای با صلابتش می گوید: «بچه های مدرسه والت» روایتگر داستان های هرقسمت هم که بعد از ایرانیزه شدن، برای مخاطبان نوجوان آن سال ها تماشایی می شد، پسری مؤدب و موقر به نام انریکو بود که به شکلی همراه با یکی دو نفر از رفقایش بچه مثبت های کلاسی بودند که هر نوع آدم از هر جایگاهی را می توانستیم در آن پیدا نماییم. او که بعنوان یکی از بچه های متشخص مدرسه وقایع را در دفتر خاطراتش ثبت می کند و در حقیقت، نتیجه گیری اخلاقی آخر هر داستان، از زبان او به بیننده عرضه می شود.
اما همانطور که اشاره شد، یکی از جذاب ترین و خاطره انگیزترین لحظات این انیمیشن مربوط به موسیقی تیتراژ مجموعه است، که ملودی اش به شدت تبدیل به یکی دوست داشتنی ترین موسیقی های تیتراژ آن دوران شد. یک موسیقی نوستالژیک با تصاویر کارتونی از شهر تورین ایتالیا که با پرواز کبوتران در سطح شهر و کات شدن تصویر و رفتن به دشت و دمن های اطراف شهر، فضایی را برای ما می ساخت که در هنگام پخش آرزو می کردیم روزی روزگاری رفتن به چنین جای زیبایی نصیبمان شود، آرزوها و رویاهایی که موسیقی اش بدجوری در این خیال پردازی نقش پر رنگی را ایفا می کرد و آنچنان به سر ذوقمان می آورد که توصیفش هم همچنان برایمان شیرین است. حتی اگر می دانستیم شاید یکی از قصه های آقای پربونی در کلاس درس، آن هم پس از تماشای این موسیقی سحر انگیز مقرر است خیلی غم انگیز باشد.
آن طور که منابع اینترنتی می گویند، هنرمندانی چون کاتسوهیسا توری و یاسوشی آکوتاگاوا بعنوان آهنگساز در کارتون «بچه های مدرسه والت» حضور داشتند. ملودی که تیتراژ ابتدایی آن با اینکه در نسخه اصلی چیز دیگری بود، اما عرضه آن در تلویزیون ایران به شدت مورد توجه مخاطبان آن سال های تلویزیونی قرار گرفت و تا به امروز هم در خاطره شنیداری آنها باقی مانده است. این موسیقی در واقع بخشی از موسیقی متن یکی از قسمت های مجموعه است که یک نوازنده خیابانی در خیابان مشغول نواختن آکاردئون است. یک موسیقی والس گونه که گویی برگرفته از ملودی های محلی کشور ایتالیاست و سازندگان ژاپنی تلاش داشته اند با بهره مندی از موسیقی فولک یک کار تماماً ایتالیایی را پیش روی مخاطبان بگذارند.
این توضیح هم لازم است که تیتراژ ابتدایی نسخه اصلی یک ملودی با کلام کاملاً متفاوت و مستقل طراحی شده از جانب سازندگان اثر است که به صورت ویژه در چارچوب یک تیتراژ مستقل با خواننده برای بینندگان در نظر گرفته شده بود. اما آنچه برای مخاطبان ایرانی آماده شده همانی است که در تلویزیون خودمان شنیدیم و اینگونه تبدیل به خاطره ای نوستالژیک شد.
به هر حال موسیقی تیتراژ انیمیشن «بچه های مدرسه والت» از مهم ترین موسیقی های دوران نوجوان دهه شصتی های بوده که دلشان با این کارتون ها و عبرت های پندآموزش خوش بود. موسیقی هایی که صرفا یک موسیقی نیست. بلکه انباری از خاطرات و نوستالژی هایی است که با وجود تمام ممیزی ها و کات کردن های موسیقایی و تصاویرش در دل و جان و وجودمان رسوخ کرده و همچنان هم قصد بیرون آمدن ندارد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب