تابلوهایی که بوی کاهگل می دهد
به گزارش موزیک خوان خراسان رضوی یک هنرمند گنابادی اظهار داشت: با نقاشی روی کاهگل علاوه بر ماندگار کردن هویت خانه ها و بافت های قدیمی صفای خانه های قدیمی را میهمان خانه های امروزی می کنم.
منصور مهدی زاده هنرمند نقاش گنابادی است که سال هاست سبک نقاشی خاصی که نقاشی روی کاهگل است را در پیش گرفته و تا حالا آثار زیادی خلق کرده است که علاوه بر ایران در کشورهای مختلفی به نمایش درآمده است.
این هنرمند گنابادی در ارتباط با چگونگی شروع فعالیتش در حوزه نقاشی روی کاهگل در گفت و گو با ایسنا عنوان کرد: در دهه ۷۰ دانشجوی دانشگاه هنر تهران بودم و یکی از اساتید دانشگاه بعنوان پروژه دانشگاهی نقاشی روی کاهگل را به من پیشنهاد نمود که باتوجه به علاقه ای که داشتم و در نوع خود کار جدیدی بود و نخستین کار به این سبک در کشور به شمار می آمد، این پیشنهاد را پذیرفتم و در سال ۷۶ این پروژه را ارائه دادم که با استقبال خوب اساتید و علاقه مندان مواجه گردید.
مهدی زاده اظهار نمود: نقاشی روی کاهگل فقط به پروژه دانشگاهی محدود نشد و پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه به گناباد بازگشته و با جدیت بیشتری این سبک از نقاشی را ادامه دادم.
وی اضافه کرد: در سال ۱۳۷۷ نخستین نمایشگاه از آثار تابلوهای نقاشی روی کاهگل را در نگارخانه میرک مشهد برپا کردم که با حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی وقت راه اندازی شد و پس از آن نیز نمایشگاه های مختلفی در نقاط مختلف کشور برگزار کردم و آثارم بین مردم شناخته شد. همین طور برخی از آثارم به کشورهایی چون انگلستان، فرانسه، آلمان، سوئیس و آمریکا ارسال شد.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا قبل از شما نیز قبلا کسی به این سبک نقاشی کرده، اظهار داشت: افراد محدودی نقاشی روی کاهگل را کار کرده اند اما سبک و روشی که من کار می کنم، کاملا متفاوت و جدید است.
مهدی زاده درباره روش کار خود اظهار داشت: نمونه کارهای اولیه بیشتر در قالب سطح بود و حجم نداشت و از یک ماده استفاده می کردم که این ماده یک هارمونی رنگی داشت اما پس از مدتی نقش ها را از حالت سطحی به حالت حجم درآوردم و هویت تابلوها نیز بصورت واقع گرایی و فراتر از آنکه تلفیقی از تخیل و واقعیت بود، تغییر پیدا کرد و استقبال خوبی هم از آن شد.
سعی کردم با الهام از بعضی نمادها تنهایی و غربت خانه های قدیمی را به تصویر بکشم
این هنرمند نقاش که در حوزه کاریکاتور نیز سابقه درخشانی دارد، در ادامه صحبت هایش اظهار داشت: حدود ۶ سال پیش و پس از ۱۹ سال کار به این نتیجه رسیدم که باید برای تابلوها از رنگ خاصی استفاده کنم که واقعیت تابلوها را دوچندان کند. به همین دلیل از پودر رنگ خاصی که در ساختمان نیز به کار می رود، استفاده کردم که مزیت آن رنگ این بود که وقتی با رنگ سفید مخلوط می شد، به بخش واقعی کاهگل در نور تبدیل می شد. سپس در همان طیف رنگ های تیره را هم به کار می بردم که این رنگ ها موجب شد بیننده ارتباط بسیار خوبی با تابلوها برقرار کند.
وی اضافه کرد: آنچه در بیشتر آثار من مشهود است و اهتمام کرده ام آنرا به تصویر بکشم، مفهوم گرایی است. تلاش نموده ام با الهام از نمادهایی همچون درِ بسته، کلوخه هایی که روی زمین جمع شده و یا برف های روی پشت بام که پارو نشده تنهایی و غربت بافت های تاریخی را به نمایش بگذارم؛ کوچه های با صفایی که روز به روز خالی تر می شود؛ خانه هایی که خالی می شود و به صورتی این خانه ها در زمستانی از بی مهری قرار گرفته و کسی نیست که گرمای آنرا تامین کند.
وی بیان کرد: در هیچیک از آثارم به استثناء چند اثر اولیه انسان و یا موجود زنده ای نکشیدم چون حضور انسان و یا هر موجود زنده ای را مزاحم می دانم. آنها موجب می شود تمرکز بیننده بر هم خورد. من با حذف عناصر زنده اهتمام می کنم به بیننده کمک کنم آسان تر با موضوع ارتباط برقرار کرده و حضور خودش را در اثر تصور و احساس کند.
رنگ کاهگل به رنگ بدن انسان نزدیک است و موجب می شود جذب بیننده به خود می شود
مهدی زاده که ۲۵ سال سابقه نقاشی روی کاهگل دارد، در مورد هدفش از انتخاب این سبک نقاشی اظهار داشت: هر کسی در دنیا سبک خودش را انتخاب می کند و با ادامه همان روش به موفقیت هایی می رسد؛ من نیز به سبب علاقه ای که به کاهگل و بافت های کاهگلی داشته و دارم و به خاطر حس و حال خوبی که این بافت به انسان منتقل می کند، به ویژه احساس خوبی که پس از باران و ترکیب بوی نم و کاهگل به وجود می آید، به این سمت و سو کشیده شدم.
وی افزود: رنگ کاهگل به رنگ بدن انسان نزدیک است و همین موجب می شود، اثر بیننده را به خود جذب نماید. از آنجا که کاهگل آرامش خاصی به انسان منتقل می کند، همین موضوع سبب شده هم اکنون مردم خیلی از جوامع شهری برای انتقال آرامش به روستاها پناه برند. حتی خیلی از اقامتگاه ها با سبک کاهگلی ایجاد می شود چون این سبک بناها طرفداران زیادی دارد. من با کشیدن تابلوهای نقاشی روی کاهگل اهتمام کردم حس و حال خوب بافت خانه های قدیمی را میهمان خانه های امروزی کنم.
تابلو بادگیر شاخص ترین اثری است که در ابعاد مختلف کار شده است
مهدی زاده در ارتباط با شاخص ترین اثری که تابحال تصویر کرده نیز اظهار داشت: یکی از شاخص ترین تابلوهایی که کشیدم و در ابعاد مختلف نیز تکرار شده، تابلوی بادگیری در یکی از کوچه های روستای قوژد است. سال ۱۳۹۴ از این کوچه عکاسی کردم و تابلوی آنرا کشیدم اما چهار سال بعد که باردیگر به همان محل مراجعه کردم، متاسفانه هم بادگیر و هم قسمتی از خانه قدیمی تخریب شده بود. هم اکنون تنها چیزی که از آن بادگیر زیبا به جا مانده، همین عکس ها و تابلوهایی است که کشیده ام.
وی اضافه کرد: اثر بادگیر همیشه یکی از کارهایی است که دوستش دارم و تا حالا در ابعاد مختلف آنرا به تصویر کشیدم. همچون این آثار یک تابلوی چهار در ۶ متر است که در سالن آمفی تئاتر بیمارستان علامه بهلول گناباد قرار دارد. تابلوی دیگری به ابعاد ۱.۵ در سه متر نیز در سالن قدیم اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی گناباد مستقر است و ۲ تابلو در ابعاد کوچکتر نیز در مشهد و شاهرود از همین اثر بادگیر طراحی نموده ام. این اثر همیشه بعنوان یکی از آثار شاخص من بشمار می رود.
سال ۷۶ بزرگترین تابلو کاهگل دنیا را خق کردم
وی با اشاره به سایر آثار هنری که خلق کرده، اشاره کرد: در سال ۱۳۷۶ و به پیشنهاد رییس دانشگاه آزاد اسلامی گناباد بزرگترین نقاشی کاهگل دنیا به طول ۲۴ در ۲.۵ متر را داخل راهروی سالن آن دانشگاه طراحی کردم. همین طور با حمایت فرماندار پیشین شهرستان یک کار ترکیبی منحصر به فرد ۲ و سه بعدی را در فرمانداری شهرستان گناباد و با هزینه شخصی فرماندار تهیه کردم.
مهدی زاده اشاره کرد: کاری که الان انجام می دهم هم به لحاظ تکنیک و هم به لحاظ محتوا خیلی با آثار سالهای ۷۷ و ۷۶ من فرق می کند و در حقیقت آثارم واقع گرایانه و یا فراتر از واقعیت شده است.
این هنرمند نقاش در پاسخ به این پرسش که آیا نگهداری از این آثار که روی کاهگل است، مشکلی برای دارندگان آن ایجاد نمی کند، اظهار داشت: نقاشی روی کاهگل اصلی و در فضای باز را نمی توان انجام داد چون با نخستین برف و بارندگی لطمه جدی می بیند اما در نقاشی روی کاهگل به روش مخصوص که نقاشی کاهگل روی گچ است، این مشکلات پیش نمی آید و تابلو ماندگار می شود.
این کاریکاتوریست و نقاش گنابادی تصرح کرد: سبک نقاشی روی کاهگل سبک منحصر به فردی است که در گناباد دنبال می شود. انتظاری که از مسئولان دارم، این است که در همین زمان حال از این هنر حمایت کنند.
وی اظهار داشت: شاید سال ها بعد به فکر ثبت این هنر بیفتند و آن موقع باارزش شود و خیلی کارها انجام دهند ولی آن زمان برای من چه فایده ای دارد؛ در صورتیکه من الان نیاز به حمایت و پشتیبانی دارم و اساسا با حمایت و پشتیبانی می توان این هنر را گسترش داد و حتی آنرا بعنوان یک اثر معنوی به نام گناباد ثبت نمود.
منبع: موزیك خوان
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب