پای صحبت هنرمندان در رابطه با آلبوم سیدالامه اثر کارن همایونفر
به گزارش موزیک خوان، اسفندماه گذشته در هنگامه تشییع پیکر شهید سیدحسن نصرالله، دبیرکل فقید حزب الله لبنان موسیقی خاصی در فضای این مراسم شنیده شد که توجه ها را به سمت خود جلب کرد؛ کاربری در شبکه اجتماعی ایکس (توئیتر) نوشته بود: «نه، این فقط یک موسیقی نیست، بلکه تشییعی در چارچوب یک موسیقی است.» این موسیقی از آلبوم «سیدالامه» ساخته کارن همایونفر بود که برای این مراسم تنظیم شد.
به گزارش موزیک خوان به نقل از ایسنا، همایونفر خود در رابطه با این آلبوم موسیقی گفته که؛ «این آلبوم فقط سوگ نیست، تلفیقی از سوگ، امید، حماسه و انتظار است و همین سبب می شود که به دل بنشیند چون که نه سوگش آنقدر است که مخاطب را به زانو در بیاورد و نه این که امید را از شما بگیرد و این خصوصیت شاخصی است.»
موفقیت آلبوم «سیدالامه» باعث شد کارن همایونفر، آهنگساز برجسته سینما و تلویزیون ایران، برنده جایزه یازدهمین چهره هنر انقلاب اسلامی شود؛ مراسمی که حوزه هنری انقلاب اسلامی، سال جاری آنرا برای یازدهمین دوره برگزار کرد. چهره سال هنر انقلاب با نظرخواهی از خبرگان و نخبگان هنر انقلاب اسلامی و از میان ۵ نامزد انتخاب می شود. آئین اختتامیه هفته هنر انقلاب اسلامی روز یکشنبه ۳۱ فروردین در تالار اندیشه حوزه هنری، برپا بود.
آن چه به دنبال می آید نظر چند تن از اهالی فرهنگ و هنر است که در مراسم خاکسپاری پیکر سید مقاومت در بیروت حضور داشتند و آثار ساخته شده کارن همایونفر برای این آئین را با حال و هوای اصلی تجربه کردند. صحبت های آنان این مورد را بیشتر نشان میدهد که چطور کارن همایونفر با این آلبوم سال جاری برازنده چهره هنر انقلاب بود.
بهانه ای برای اشک ها
۵ موسیقی تشکیل دهنده آلبوم «سیدالامه»، بن مایه سوگ دارند. ملودی های برگرفته از سنت های تعزیه و نغمه های آیینی جنوب لبنان، بافت صوتی ارکسترال و هارمونی های تلخ اما باشکوهی را شکل می دهند که مخاطب را نه صرفا در معرض شنیدن، بلکه در آستانه تأمل قرار می دهند. در این بین، نقش سازهای زهی در ایجاد حس تعلیق و بغض فروخورده و ورود سازهای بادی در لحظات اوج، با مهارت و پختگی دراماتیک طراحی شده است.
همه آنهائی که این موسیقی پرسوگ اما پررنگ از مقاومت را شنیده اند، تحت الشعاع قرار گرفتند اما بطور قطع حال و هوای شنیدن این اثر در میانه مراسم خاکسپاری سیدمقاومت، متفاوت بوده است.
راحله امینیان، مجری صدا و سیما از اشخاصی بود که توانست خویش را برای این مراسم به بیروت برساند؛ او در رابطه با حال و هوای این موسیقی در میانه آن مراسم اظهار داشت: هنوز هیچ کس نمی توانست به صورت کامل باور کند که سید حسن نصرالله دیگر در بین ما نیست. اما در آن لحظه ها، بهت و بغض ها در یک آن به اشک تبدیل شد.
او اضافه کرد: موسیقی که پخش گردید، به طرز عجیبی همه چیز در آن لحظه معنا یافت؛ در چنین لحظاتی، هنگامی که همه بغض دارند، همیشه دنبال چیزی می گردند که بتوانند آن حس را از دل بیرون بیاورند؛ چیزی که بهانه ای باشد برای آرامش و اشک ریختن. موسیقی همان بهانه بود. موسیقی در آن لحظات بیشتر از یک هنر بود؛ به زبان دیگر، تبدیل به رسانه ای قدرتمند شد که تمامی احساسات مشترک را منتقل می کرد. موسیقی ای که هر نت آن برآمده از تفکر و احساس عمیق هنرمند بود، توانست غم و اندوه جمعی را به بهترین وجه بیان کند.
امینیان همینطور اظهار داشت: این موسیقی به قدری تاثیر گذار بود که نه تنها در روز، بلکه پس از تشییع سید حسن نصرالله در خیابان و در کنار مزار ایشان پخش می شد. هر بار که آن موسیقی به گوش می رسید، باردیگر آن روز، آن غم و آن لحظات پر از احساس را به یاد می آورد. موسیقی به شکلی شناسنامه سید حسن نصرالله شد، نشانه ای که نام او را برای همیشه در دل خود جاودانه کرد. این موسیقی تبدیل به یک زبان مشترک شد که احساسات مشترک را در بین تمامی کسانیکه در مراسم خاکسپاری حضور داشتند، یک سان ساخت.
صدا شد، بغض شد، اشک شد
سیدمحمدعلی صدری نیا هم که سابقه ساخت مستندهایی در رابطه با جبهه مقاومت را دارد، فراتر از بیان احساسات از جنبه دیگری به این موسیقی پرداخت و اظهار داشت: این موسیقی به بخشی از هویت این آئین بدل شد. صدای همایونفر، دیگر صدای یک اثر موسیقایی نبود؛ صدای یک جمع بود، صدای یک ملت. حتی در آئین هایی که بعد از تشییع سیدحسن نصرالله برگزار می شد، باز هم همان نغمه به گوش می رسید؛ در بین ناله و حماسه. حالا با حسرتی شیرین به آن لحظه ها می اندیشم. اینکه چگونه یک اثر هنری می تواند در دل یک حماسه، چنین جاودانه شود. به باورم، این اتفاق صرفا حاصل استعداد فردی نبود. دو عامل کنار هم قرار گرفتند؛ نخست، درک و تدبیر برگزارکنندگان مراسم که به جای بهره برداری از قطعات آماده، خواستند یک موسیقی تازه و مختص آن لحظه پدید آید؛ و دوم، حسی که از دل آقای همایونفر برخاسته بود. ترکیب این دو، بدل به رویدادی یگانه شد؛ اتفاقی که صدا شد، بغض شد، اشک شد، و در جان مردم نشست. اتفاقی که این روزها، با هر شهیدی که بر دوش مردم می رود، باردیگر تکرار می شود.
هماهنگ با فضای تشییع
محبوبه سادات رضوی نیا، نویسنده کتاب «عائده» هم در این مراسم خاکسپاری حضور داشت؛ کتابی که خاطرات عائده سرور، مادر یکی از شهدای حزب الله لبنان (علی عباس اسماعیل) را مرور می کند. او در رابطه با «سیدالامه» که در محل تشییع پیکر پاک شهید سیدحسن نصرالله شنیده بود، هم اظهار داشت: «وقتی موسیقی پخش گردید، اصلاً نمی دانستم که این موسیقی ساخته ایرانی هاست. خود لبنانی ها به ما می گفتند که این موسیقی را ایرانیان ساخته اند. در همان روزها، وقتی در بیروت بودم، می دیدم که مردم در جاهای مختلف این موسیقی را گوش می دهند و از خود لبنانی ها می شنیدم که می گفتند: داریم می شنویم این موسیقی از ایران است. برای من این خیلی جالب بود، چون موسیقی ای که ساخته شده بود، کاملا با فضای تشییع هم خوانی داشت. یک موسیقی فاخر و زیبا بود که به دل می نشست.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب