هشدار درباره وقوع احتمالی یک ویرانی
موزیک خوان: «امروز تنها کوره ای که در سالهای 50 با ساختمانی زیبا و کیفیتی مطابق با استانداردهای روز برای معرفی سفال و سوزن دوزی زنان بلوچ در سراوان تولید شده بود و تا چند سال پیش همچنان روشن و دایر بود، به متروکه ای می ماند که به سبب بی توجهی و نداشتن متولی کارآمد رو به ویرانی است.»
این هشدار را علی مغازه ای، پژوهشگر هنر اقوام مطرح می کند. وی در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده است، از بی توجهی هایی نوشته که بعد از ثبت جهانی سفال کلپورگان به آن واقع شده است.
مغازه ای در یادداشت خود آورده است:
«آذرماه ۱۳۹۶ مقاماتی از میراث فرهنگی، استانداری و فرمانداران بلوچستان و مقامات محلی لشکری و کشوری با هزار تمهید و لطایف الحیل، سازمان یونسکو را مجاب کردند که با حضور در بلوچستان ایران، برای اولین بار یک روستا را به ثبت جهانی برسانند.
در آن روز معاون میراث فرهنگی در جمع میهمانان و در حضور خبرنگارانی از رسانه های رسمی کشور که به سراوان رفته بودند، اظهار داشت: «وقتی می گوییم ثبتی انجام می شود شروع یک ماجرا است. امروز ثبت جهانی متولد می شود و از این به بعد باید پویایی داشته باشد، دیده و شنیده شود. نامگذاری یعنی هویت داشتن و زمانی که به آن لقب می دهیم تولدی باردیگر می دهیم. کلپورگان از امروز با هویت تازه و گسترده متولد می شود بدین سبب شروع یک تحول بزرگ برای این خطه خواهد بود.»
به تاریخ ۲۱ آذر ۹۶، نامور مطلق در مراسم ثبت جهانی اضافه کرد: «خوشبختانه زیرساخت های جهانی شدن نیز فراوان است. ما در جلسه ای که با اعضای شورای جهانی در کویت داشتیم مباحثی درباره روستای جهانی مطرح و اعلام کردم که در جمهوری اسلامی ایران در برنامه ششم توسعه مصوب شده است که هر نقطه ای جهانی شود دولت موظف است زیرساخت های آنرا فراهم آورد. صحبت های من با استقبال نماینده کشور هند روبرو شد و اظهار داشت: ما نیز باید این مساله را در کشورمان پیگیری نماییم.»
بماند که سایر مقامات محلی چه ها که از آینده ی درخشان کلپورگان نگفتند و نبافتند اما مردان و زنان کلپورگان در آن روز تماشاچیانی بیش نبودند. مردانی که به دستور مقامات محلی با هزینه ی خود مبادرت به بهسازی فضای تنها کوره ی پخت سفال در روستایشان کردند ولی نه پول هفته ها کارگری خودرا دریافت نمودند و نه توانستند بهای مواد و مصالحی را که از جیبشان برای تعمیر و مرمت و محوطه سازی ساختمان کوره تهیه کرده بودند از مسئولان میراث بستانند.
همین طور بانوانی که در تمام مراحل روزها و شب ها پوشیده در بین چادرهای سیاهشان به امید آینده ی روشن برای فرزندانشان سفال ساختند و باز به دستور مقامات وقت میراث به میهمانان هدیه کردند ولی میهمانان و مدیران و مسئولان با سند ثبت جهانی رفتند و پشت سرشان را هم نگاه نکردند.
امروز تنها کوره ای که در سالهای ۵۰ با ساختمانی زیبا و کیفیتی مطابق با استانداردهای روز برای معرفی سفال و سوزن دوزی زنان بلوچ در سراوان تولید شده بود و تا چند سال پیش همچنان روشن و دایر بود، به متروکه ای می ماند که به سبب بی توجهی و نداشتن متولی کارآمد رو به ویرانی است و اگر هر از چندی زنان کلپورگان سفالینه های خودرا در کوره می چینند، در اثر نبود نظارت بر کیفیت سوخت و حرارت و نیاز به ترمیم و نگهداری و مدیریت کوره، بیش از ۷۰ درصد تلفات و ضایعات تحویل می گیرند.
حتی نخل هایی که برای خودنمایی در چند روز مراسم ثبت جهانی از بم با میلیونها هزینه به سراوان آوردند و در محوطه ی کوره کاشتند همه خشکیدند و مردند. امروز دیگر آن بانوانی که در خانه های خود ظروف سفال می سازند امیدی به پخته شدن دست سازهای خود ندارند. همان سفالینه هایی که درست چهار سال پیش، مردانی بعنوان مدیران میراث فرهنگی ایران و استاندار و فرماندار و رئیس کل و غیره با افتخار در دست گرفتند و فاتحانه تصاویر یادگاری انداختند و در ثنایش داد سخن سر دادند.
آن میهمان عالی رتبه «غدا هیجاوی» رئیس منطقه آسیا و اقیانوسیه شورای جهانی صنایع دستی را بگویید که چه خوش باورانه در این شو و بازی خودنمایی مدیران وقت ما شرکت داشت و سرخوشانه با ابراز خوشنودی از تلاشش برای اقناع یونسکو برای ثبت کلپورگان اظهار داشت: «به عنوان عضوی از شورای جهانی خوشحالم که در این جشن بین شما هستم. کلپورگان اولین روستای آسیا و اقیانوسیه در جهان است که ثبت گردید.»
راستی آقایان، بزرگان و عالی جنابان، امروز از کلپورگان خبری دارید؟ اصلاً می دانید با این کارتان همان اندک رونق سفالگری و زندگی عادی مردم آن شرقی ترین دیار این کشور را هم به باد دادید؟»
منبع: موزیك خوان
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب